Emoties van Dendermonde

Peuter kijkt naar de vele beertjes die aan het kinderdagverblijf zijn achtergelaten.

Onze ploeg sprokkelde enkele reacties van verontruste ouders, buurtbewoners en aangeslagen journalisten.

Zaterdagmorgen omstreeks de middag. Voor veel van de nationale en internationale televisieploegen begint straks de rechtstreekse nieuwsuitzending en de sfeer is dus gespannen.

Ondertussen komen rouwende mensen af en aan met of zonder kinderen. Hoe verschillend en divers ook; ze hebben allen 1 beeld gemeen: tranen in de ogen. Het is dan wel nog altijd wat wind, maar al veel minder als gisteren. Het is dus werkelijk van de emoties. De plaats van het kinderdagverblijf 'Fabeltjeskrant' waar de moord gebeurde, ademt dan ook een erg neergelaten sfeer uit. Een plastiek politielint dat de site afsluit, vlak daarachter al de cameraploegen en aan de zijkant van het kinderverblijf honderden boeketjes, bloemen, beertjes, kaartjes en opvallend veel foto's. Alles ademt de dood uit van 2 peuters en hun begeleidster. Je hoort bijna hun geschreeuw van de laatste seconde. Je ziet in fantasie zelfs de roodharige dader met schmink op rond de ogen. Een beest, of zoals de Engelse pers het zegt 'The Joker'.

Moeder kijkt troostend naar haar peuter

Ouders met kindjes: "Onze kinderen hebben zelf gevraagd om hier naartoe te komen met hun lievelingsknuffel. Ze willen deze afgeven aan hun vriendjes die overleden zijn, als eerbetoon voor hun moed."

Moeder en vader met kinderwagen: "We zijn gekomen omdat ik zelf kinderverzorgster ben. Ik wilde zien waartoe mensen tegenwoordig in staat zijn. Alles kan blijkbaar zomaar ongestraft tegenwoordig."

"Daders worden vrijgelaten omwille van een procedurefout en niet omwille van hun wil om de maatschappij vanaf nu te dienen.' 'En de advocaten die hen vrijpleiten, komen dan op tv het profiel van de dader schetsen, alsof ze ermee hebben samengeleefd, of hen zelf zo hebben opgevoed."

Jonge vriend met zoontje: "Ik kom naar hier omdat ik uit de buurt kom en omdat ik nieuwsgierig was. Dat iemand uit de buurt tot zoiets in staat is, begrijpt niemand." Of dit de rest van haar leven zal beïnvloeden, kan ze nog niet zeggen, maar vast staat dat ze dit voorval niet gauw zal vergeten.

Ondertussen komen andere ouders en inwoners uit de streek nog steeds de plaats van de misdaad bezoeken. De politie kijkt gelaten toe en berust inmiddels in de ontroering die hier heerst. Een fotograaf die al de hele tijd foto's neemt van wenende kinderen en ouders, heeft plots ook last van de 'wind' in de ogen. Het zal dus toch een bijzondere indruk op hem hebben gemaakt, ook al is het zijn job.

(Tony De Wilde)