Een winnend verhaal van de Junior Journalistenwedstrijd van het Davidsfonds

BEVEREN.  We hebben deze week verslag uitgebracht over de schrijfwedstrijd voor de jeugd, ingericht door het Davidsfonds. Er waren schitterende leesstukken bij. We haalden speciaal voor Waaskrant het winnend verhaal er bij dat werd geschreven door Marlies De Bock uit Melsele. Zij kwam uit in de hoogste reeks: 6de jaar Secundair in de Sint-Maartenbovenschool Beveren. Net als de winnaars van alle reeksen gaat ook zij naar de nationale finale in mei. Er moest geschreven worden bij het thema: 'Terug naar toen'.

Omdat wij Joods zijn

Anna en Elizabeth zaten samen op een bankje in de tuin. Het was begin november dus eigenlijk te koud om buiten te zijn, maar Anna had Elizabeth toch kunnen overtuigen. Ze moest haar zus iets belangrijks vertellen en wou buiten zitten omdat ze vond dat de natuur iets troostends had.

"Ik moet je al lang iets vertellen. Eigenlijk had ik het al veel eerder moeten doen, maar ik heb nooit de moed gehad om het te zeggen."
Anna keek naar Elizabeth. Haar zus was naar een verdwaalde vogel op het terras aan het kijken.
"Luister je wel?"

Elizabeth draaide haar hoofd naar Anna om te tonen dat ze luisterde. Anna keek naar het gezicht van haar zus. Hoewel Elizabeth jonger was dan zij, had ze toch meer groeven in haar gezicht.
"Je moet me beloven dat je je best gaat doen om het te begrijpen."
Elizabeth glimlachte even om haar aan te moedigen door te gaan met praten. Maar Anna aarzelde. Ze wist dat Elizabeth haar zou haten om wat ze ging vertellen. Waarom zou ze het zeggen? Het was nooit uitgekomen. Ze had trouwens gezworen het geheim voor altijd te dragen. Maar toen ze naar haar zus keek, voelde ze dat ze het moest vertellen, ze was het haar verschuldigd. Na al die jaren moest ze het vertellen.

Xxx Frankrijk, mei 1940. Anna en Elizabeth zaten op een terrasje in de zon. Het was vreemd om midden in het oorlogsgeweld gewoon op een terrasje te zitten.
"Kijk die daar, die mag er wel zijn!" Elizabeth wees giechelend op één van de jonge Duitse soldaten die voorbij marcheerde.
Anna keek haar zuster berispend aan.
"Waarom kijk je nu zo?" vroeg Elizabeth lachend.
"Het hoort niet om zo over de Duitsers te praten," antwoordde Anna.
"Waarom niet?"
"Omdat wij Joods zijn," fluisterde Anna.
"We mogen toch wel eens lachen zeker!"
"Het hoort niet!" riep Anna, waarop ze boos wegliep.
"Hé, wat is er nu? Anna!" Elizabeth keek haar zus verontwaardigd na.

Anna lag al in bed toen Elizabeth thuiskwam. Ze hoorde gestommel op de trap. Anna ging rechtop in bed zitten. Ze zag de schim van Elizabeth die de kamer binnenkwam.
"Waar ben je geweest?"
Elizabeth draaide zich een beetje geschrokken naar haar zus.
"In de pub."
"Alleen?"
Elizabeth ging giechelend naast Anna op het bed zitten. Ze rook naar drank en sigaretten.
"Nee, niet alleen." Ze giechelde weer. "Met Ralph, die knappe Duitser van deze middag."
Anna gaf haar zus een klap in haar gezicht. Elizabeth staarde haar verbouwereerd aan.

De oorlog ging door en Elizabeth bleef Ralph ontmoeten. Anna keurde hun relatie helemaal niet goed. Zij was Joods en hij was Duits. Dat was om problemen vragen. Maar Elizabeth had het hem gelukkig niet verteld en voorlopig had Ralph nog niets in de gaten. Toch vond Anna dat Elizabeth een gevaarlijk spelletje speelde.

Anna besloot dat ze moesten verhuizen, het was te gevaarlijk geworden in de bezette stad. Ze konden bij een oudtante in Vichy verblijven.
Anna hoopte dat Elizabeth de Duitse soldaat niet meer zou zien eens ze verhuisd zouden zijn. Maar Elizabeth bleef Ralph ontmoeten, stiekem, want Duitsers waren niet echt welkom waar ze nu woonden. Anna keek met lede ogen toe. Ze kon het niet verstaan dat Elizabeth met de vijand heulde, het was zo gevaarlijk. Ze moest er iets aan doen. En wel nu meteen.

Toen Anna thuiskwam zat Elizabeth aan de keukentafel.
"Waar ben je geweest?" vroeg ze.
"Ik ben eten gaan ruilen op de boerderij. Kijk, we kunnen nog eens vlees eten." Anna toonde haar zus de homp vlees. Daarna draaide ze zich met haar rug naar Elizabeth.
"Blijft  Ralph eten?" Ze probeerde zo normaal mogelijk te klinken.
"Ja, hij komt straks."

’s Avonds zaten Elizabeth en Anna zwijgend aan tafel. Ralph was er nog niet. Anna zag Elizabeth ongerust naar buiten kijken. Het was al donker en hij was er nog steeds niet.
Anna stond op en begon de tafel af te ruimen.
"Wat doe je?" vroeg Elizabeth met een trilling in haar stem.
"Het ziet er niet naar uit dat die Duitser van jou nog komt en nu heb ik ook geen honger meer."
"Noem hem niet zo."
"Noem hem niet hoe?"
"Die Duitsr van jou. Hij heet Ralph."
"Nou, het ziet er niet naar uit dat Ralph nog komt en ik heb geen honger meer."

Anna ging door met afruimen.
"Dat brengt ongeluk." Elizabeth was achter Anna gaan staan.
"Wat? De tafel afruimen kan toch geen ongeluk..."
"Niet doen. Alsjeblieft?" Elizabeth vroeg het smekend.
Anna draaide zich om en zag tranen lopen over het gezicht van haar zus. Ze zag de pijn in haar ogen. Echte pijn. Er liep een koude rilling over Anna’s rug. Ze wist niet dat haar zus echt van hem hield, ze dacht dat het gewoon een flirt was. Elizabeth had het altijd leuk gevonden mensen uit te dagen en tegendraads te doen, terwijl zij zich zelf altijd fanatiek aan de regels hield en een voorbeeld wilde zijn voor anderen. Maar misschien was dit toch oprecht? Steeds meer vragen en schuldgevoelens drongen haar hoofd binnen. De verhouding duurde natuurlijk wel al lang. Maar hij was een Duitser! Het kon gewoon niet. Maar als ze Elizabeth zo zag kon ze niet anders dan toegeven dat ze echt van hem leek te houden. Ze had haar kleine zusje alleen maar willen beschermen, dat is toch geen misdaad? Alleen, was dit wel de goede manier?

Anna draaide zich met een ruk om, griste haar sjaal van de stoel en liep naar buiten.
"Anna, wat ga je doen?" Elizabeth riep haar zus na  in de deuropening.  "Kom terug!"
Maar Anna hoorde haar niet meer. Ze liep onmiddellijk naar het politiebureau waar ze eerder die dag geweest was. Ze stormde naar het kantoor van de officier.
 "Ik heb me vergist!" riep ze terwijl ze de deur opengooide.
Maar toen ze de kamer binnenkwam, stokte haar stem. Daar stond Ralph onder schot gehouden.
"Ik heb me vergist," fluisterde ze met de deurklink nog in haar hand.
 "We hebben hem ondervraagd en hij heeft bekend een spion te zijn. Goed werk, dame!"
Anna keek van Ralph naar de officier en terug. Onder de blik van Ralph sloeg ze haar ogen neer.
"Ik..."

Ze draaide zich om en vluchtte de kamer uit. De gang op, de trap af, de straat op. Ze rende zo snel ze kon. Straat in, straat uit. Op een brug bleef ze staan. Ze keek naar de weerspiegeling van zichzelf in het water. Wat had ze gedaan? Elizabeth zou haar haten. Ze was een monster om zoiets te doen. Nooit zou ze zeggen wat er gebeurd was, nooit.

Toen Anna terug thuiskwam, lag Elizabeth in bed stilletjes te wenen. Ze draaide zich naar Anna toen die binnenkwam.
"Waar was je?" vroeg Elizabeth terwijl ze haar hand uitstak naar Anna.
Anna antwoordde niet. Ze nam de hand van haar zus en kroop bij haar in het bed.
Met hun handen in elkaar verstrengeld lagen ze daar, elk met hun eigen pijn en verdriet.
"Ik had het hem verteld," fluisterde Elizabeth.
"Wat?"
"Ik had Ralph verteld dat we Joods zijn."
Anna verstijfde.
"Wanneer heb je het hem verteld?"
"Gisteren." Elizabeth zweeg even. "Denk je dat hij daarom niet is gekomen vandaag?"
"Ik weet het niet," fluisterde Anna. "Probeer maar te slapen." xxx

Toen Anna klaar was met vertellen, keek ze naar haar zus. De ogen van Elizabeth waren met bloed doorlopen en haar wangen waren nat van de tranen.
"Ik hield van hem," fluisterde ze na een lang stilzwijgen.
Anna keek met pijn in haar hart naar Elizabeth.
Elizabeth leek te willen opstaan, maar ze kon de kracht blijkbaar niet opbrengen want ze zakte terug op de bank.
"Al die tijd dacht ik dat hij mij niet meer wilde omdat ik Joods was. Als hij was omgekomen in de strijd was dat hard geweest, maar dit was nog veel harder. Ik vond mezelf afschuwelijk, verwenste dat ik Joods was en tegelijkertijd was ik boos op hem. Boos omdat hij het blijkbaar vreselijk vond dat ik Joods was. Als er een andere reden was geweest, was er nog wel een brief gekomen, dacht ik. Maar er kwam geen brief."

"Er is wel nog een brief gekomen," fluisterde Anna. Ze haalde een verfrommelde envelop uit haar jaszak.
"De dag nadat ik..., nadat ik op het bureau was, kwam er een brief. Van Ralph. Ik heb hem verborgen gehouden omdat ik bang was dat er iets in stond over wat ik had gedaan." Eigenlijk was ze even bang geweest dat er niets zou in staan over haar. Als Ralph niks zou zeggen, vond ze het nog moeilijker om de last te dragen. Hij was een veel beter mens dan zij, dat wist ze al en ze wou de bevestiging niet nog een keer zien.

Ze gaf de envelop aan Elizabeth. Elizabeth sloot haar ogen terwijl ze aan de envelop rook. "Wat staat erin?", fluisterde ze met trillende stem.
"Ik heb hem nooit geopend."
Elizabeth opende de brief en las hem traag. Ze wou er zeker van zijn dat ze elk woord las, elk woord dat Ralph aan haar had geschreven. Toen ze klaar was met lezen stak ze de brief terug in de envelop.
"Er staat niets over jou."
Anna sloot haar ogen. Wat had ze gedaan?
(Marlies De Bock, Brielstraat, Melsele )